home

Binnenkort in dit theater ...

"in het theater"

Kon het even niet laten.. ik gluurde van achter het gordijn en ving een glimp op van het echte leven. Getverderrie ! Dat viel niet mee ... Gauw terug naar mijn veilige haven, het podium, waar ik van alles en nog wat mag uitkramen, en ik krijg er applaus voor ook! U denkt mij te kennen? Toch weet u niet wie ik ben, en daar ben ik u dankbaar voor. Zo kan ik eeuwig van achter de schermen voorzichtig de wereld aanschouwen, werkelijk, soms zit ik vlak naast u en dan nog ...Voelt u af en toe een zachte bries? Waarschijnlijk was dat mijn onbezonnenheid die even vluchtig uw gemoed beroerde, zonder dat u er een naam aan kon geven en weg was ik weer. Ik heb er zo'n lol in, dat wil je niet weten! Ik spook rond en stuur mijn gedachten naar wie het niet horen wil,maar móet.

Oh ja , dit vergat ik nog...

© JS "zeer verbaasd meisje"

 

Trivialitijd

Tijd is een vreemd begrip, het inspireert oneindig veel mensen, die er al dan niet slordig mee omspringen. Heeft u een momentje? Ik spaar namelijk ogenblikjes. Stuur mij uw kostbaarste ogenblikje en dan zet ik dat hier neer, zodat anderen er ook eens naar kunnen kijken, als ze er de tijd voor willen nemen. Want dat is natuurlijk de grote vraag: Wie neemt er nog tijd voor dit soort zaken die ik dus maar trivialitijd noem.

© JS "Ogenblikje in de duinen"

Tijdsrivalen

De een trekt aan het leven, de ander aan de dood
En wij zijn hoe dan ook het slachtoffer!

Schipbreuk

© Quinta Buma "schipbreuk"

Ik heb het lelijk af laten weten!
Probleem is dat ik nooit nadenk (mijn vader zei altijd dat dat toch te laat is) . Dus.. mijn voornemen voor dit jaar, kome wat komen moet, maar ik beloof niks meer, niet meer nadenken maar doen.

Fietsen in de Yoghurt

Het gevoel te fietsen in de yoghurt, kent u dat?

Ik zou zo graag, ik had zo graag, o o oooh wat wil ik graag...
Ik ben zo graag... ik zie zo graag, maar o o oooh wat ben ik traag.

Gemalen door een cirkelzaag, voel ik mij in duizend stukjes. Regenspetters in het rulle zand, zo ziet mijn brein er uit.
En al mijn kleine gewonnen gelukjes glijden als los zand uit mijn hand.

Gatenkaas. Muskietengaas...
Jawel, soms ben ik zelfs zo vaag, dat ik door mijn zelf opgetrokken rookgordijn mijzelf niet meer kan zien!
Net wist ik het nog, nu is het weg, die ik eens was,
want ik zou zo graag eens...
en ik had zo graag eens...
maar ik weet niet hoe,..
wanneer ...
waarom...
het leven gaat mij veel te snel en ik glij gestaag de helling af.

"Je schopt tegen hangende gordijnen kind", zei mijn moeder nog,
het haalt niks uit, dit is alleen maar overleven...

Nog even en ik zie mezelf als waaiende vitrage door gebroken glas gerafeld door de wind in eeuwigheid verdwijnen.